Elke keer wanneer ik de etalage van de kleurrijke modezaak Art & Casey aan de Korte Poten in Den Haag passeer, gaan mijn gedachten bijna vijftig jaar terug. Terug naar de zwartbeelden van het WK-allround schaatsen op 11 en 12 februari 1967 op de buitenbanen in Oslo, Noorwegen.
Ik maak me geen illusie: de oprichters van de trendy modeketen zullen anno 2025 geen idéé hebben van die associatie. Ik ben oud en zij te jong. Maar Art &Casey klinkt als…
Een studente in Dublin voert actie om een vermaard standbeeld van een vrouw te beschermen tegen al te grijpgrage voorbijgangers. Het gaat om het beeld van Molly Malone, een legendarische en veelbezongen vrouw die ooit vanuit een kruiwagen mosselen en kokkels zou hebben verkocht in de Ierse hoofdstad.
Onduidelijk is of Molly Malone echt heeft bestaan. Maar volgens een volksoverlevering brengt het geluk om haar borsten aan te raken. En er zijn zoveel mensen die dat doen, dat de borsten opvallend glanzen.
De 23-jarige studente Tilly Cripwell eist nu dat Malone op een hogere sokkel wordt gezet. “Het is zó verkeerd dat dit icoon wordt gereduceerd tot haar borsten”, zei Cripwell in een radio-uitzending van de BBC. “Dit raapt mij diep.” Het stadsbestuur reageert welwillend. Toeristenbedrijven moeten bezoekers voortaan adviseren de handen thuis te houden. complete artikel
De geschiedenis van Molly Malone gaat volgens historisch onderzoek meer dan driehonderd jaar terug. Aan het eind van de 19e eeuw duikt haar naam op in de het lied ‘Cockles and Mussels’. Het nummer wordt inmiddels beschouwd als het officieuze volkslied van de stad Dublin.
Meer dan vis
In 1988 heeft Molly een standbeeld gekregen in Grafton Street naar aanleiding van het duizendjarige bestaan van de stad Dublin. Het beeld heeft voor de nodige controversie gezorgd. Door de prominent aanwezige borsten is ook het beeld ontstaan dat Molly Malone – of ze nou echt bestaan heeft of niet – meer dan alleen maar vis verkocht op de markt.
Luistertip: Er bestaan honderden uitvoeringen van het nummer. Op het onvolprezen album ‘Sean-Nós Nua’ (2002) staat de allermooiste versie van Molly Malone:
Een veiling in New York heeft dinsdag een record opgeleverd voor werk van de beroemde Amerikaanse fotograaf William Eggleston (85). Een unieke set van 101 kleurenfoto’s werd afgehamerd op 1,5 miljoen dollar. De openbare verkoop was volgens een artikel in de Volkskrant om meerdere redenen bijzonder.
Alle kavels werden niet, zoals vaak het geval is, geveild in opdracht van een of meerdere verzamelaars, maar door een echtpaar dat vele jaren de kleurenfoto’s van Eggleston afdrukte volgens een speciale techniek. De opbrengst bedroeg in totaal 4,1 miljoen euro.
Dye transfer
De aangeboden foto’s zijn allemaal met de hand gemaakt volgens het dye transfer-procedé, dat Eggleston in 1972 had ontdekt en dat tot dan toe vanwege zijn complexiteit en hoge kosten vooral werd gebruikt in de advertentiewereld. De prints zijn geliefd omdat die heel kleurrijk en gedetailleerd zijn. complete artikel
De Gevangenpoort, een 14e-eeuws rijksmonument in Den Haag, was ooit de toegang tot het Binnenhof en later berucht als de gevangenis van de Gebroeders De Witt.
Kunstenaar Feddow Claassen vervangt die oude geschiedenis door een nieuw perspectief. Bezoekers zien zichzelf en de omgeving in een speelse draai aan de historische monumentaliteit.
Eerdere dagfoto’s
Opzetje of niet: het was pijnlijk om te zien hoe een president in oorlogstijd live tijdens een persmoment in het Witte Huis plots zo onbehouwen werd aangevallen door het ambitieuze hulpje van president Trump. Het is kennelijk de nieuwe manier van politiek bedrijven. Alles is daarover gezegd.
Mij trof vooral deze foto die zaterdag, ruim een dag na dat ongekende ‘bloedbad’ in Washington, werd gemaakt. Dan is de Oekraïense president Volodymyr Zelensky inmiddels alweer in Londen. Weg uit dat knotsgekke Amerika. Terug in de beschaafde wereld.
Dat straalt althans deze (geweldige) foto hierboven uit. Gemaakt door het persteam van Zelensky. Daarin zitten overigens meerdere collega’s met wie Zelensky nog maar een paar jaar geleden als acteur samenwerkte voor de tv-serie ‘Servant of the People’. Met veel gevoel voor het juiste beeld, komt hun media-ervaring nu natuurlijk goed van pas.
Nooit, maar dan ook nooit, hebben de oud-collega’s van de acteur Zelensky kunnen vermoeden dat zij door hun werk aan die succesvolle TV-serie in deze rauwe politieke realiteit zouden belanden.
In Nederland deed het bericht over de onverwachte dood van soulzangeres Angie Stone niet al teveel. Stone (63) kwam om het leven op de terugweg van een concert in de stad Montgomery, in de Amerikaanse staat Alabama. Dat heeft haar medewerkster Deborah R. Champagne verteld aan het magazine TMZ. Verdere details zijn nog niet bekend.
Stone is een Amerikaanse soul- en r&b-zangeres en actrice. In 2002 scoorde ze buiten Nederland een wereldhit ‘Wish I didn’t miss you’. Stone werd 3 keer genomineerd voor de prestigieuze Grammy-muziekprijs. Ze werkte met onder anderen met Lenny Kravitz, Prince, Macy Gray, Ray Charles, Kool & The Gang.
Haar laatste album, ‘Love language’, dateert van 2023. In datzelfde jaar werkte ze ook nog samen met de eveneens door mij bewierookte Malinese zangeres Fatoumata Diawara. Hier die samenwerking:
Jullie hebben het misschien niet doorgehad, maar zo rond het einde van de zomer van 2024 ging er een schatkist open. Althans, voor muzieknerds met een hang naar nostalgie. Ergens in de krochten van poppodium Paradiso in Amsterdam dook een stapel harde schijven op, met daarop de opnamen van meer dan duizend optredens die in de periode 2000-2009 in de vermaarde concertzaal hebben plaatsgevonden.
Sindsdien verschijnen die opnamen mondjesmaat op YouTube, een paar per week. Daardoor kunt u nu in verrassend goede geluidskwaliteit de liveshow van de Black Eyed Peas uit 2004 terugkijken, of The War on Drugs in 2008 in de kleine bovenzaal, nog met hun oude gitarist Kurt Vile, en – waar ik mooie herinneringen aan bewaar – het concert van de B52’s uit hetzelfde jaar in de Grote Zaal.
Zo’n beetje ieder optreden in de Amsterdamse zaal begin deze eeuw werd opgenomen. Door het hele pand ligt bedrading en hangen camera’s. Er zat zelfs een regiestudio in het pand. Dat kwam door het enthousiasme en de eigenwijze vastberadenheid van vooral één man: Justin Kniest.
Kniest werkte destijds voor Paradiso en werd gegrepen door de gloednieuwe mogelijkheid om beelden en geluid online te delen met wie het maar zien en horen wilde. ‘Eigenlijk is het zonde dat als een band maar één avond in Paradiso stond, dat optreden alleen de vijftienhonderd mensen in de zaal bereikte, en dat was het dan’, zegt Kniest. complete artikel
Geen stromend water, niet zelden stroomonderbrekingen, een vervallen huisje en soms dagenlang slecht weer. En dat een half jaar lang, op een onbewoond eiland voor de Ierse westkust. Een pasgetrouwd Iers-Amerikaans stel omschrijft het als een droombaan. „We zullen genieten van de zonsondergang.” bronartikel
De Ier James Hayes en zijn Amerikaanse echtgenote Camille Rosenfeld zijn uitgekozen om tussen 1 april en 30 september op het onherbergzame Great Blasket-eiland te wonen. Hun taak bestaat uit vier vakantiehuisjes onderhouden en dagjesmensen te voorzien van koffie.
De huisjes zijn opgetrokken naast stenen ruïnes van wat tot de jaren vijftig nog een dorp was. De Ierse overheid besloot de bewoners uiteindelijk te evacueren omdat het te desolaat bleek.
Het weer op Great Blasket is niet te onderschatten. Meer regen dan zon is de regel. Als het weer omslaat, gaat de gierende wind wild te keer, komt de regen met bakken uit de hemel en krijgt het witte strand krachtige golven over zich heen. Iets wat James en Camille niet afschrikt. „Great Blasket biedt een kans om eenvoudiger te leven.”
Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema door Anders Norén
