Alles was ongewoon aan Lhasa de Sela. Op de eerste januaridag van 2010 blies ze in het Canadese Montreal haar laatste adem uit. Na dat moment sneeuwde het veertig uur onafgebroken, meldde de familie met gevoel voor detail in een persverklaring. “Dat op die miljarden aardbewoners uitgerekend Lhasa de Sela vroegtijdig wordt weggeroepen is voor aardse begrippen onverteerbaar óf hemelse logica“, schreef ik op MokBlog. En nog altijd vind ik haar vroege dood een moeilijk te accepteren werkelijkheid.
KONICA MINOLTA DIGITAL CAMERA
In twaalf jaar tijd nam Lhasa slechts drie ‘langspelers’ (CD/LP/whatever) op. De eerste verscheen in 1998. Ondanks jubelende kritieken vertrok De Sela na haar debuut-CD “La Llorona” met de noorderzon. Ze zette samen met haar drie zussen het circus Poncheros op, waarmee ze door Zuid-Frankrijk trok. Jaren later in Marseille sloeg Lhasa weer aan het schrijven, wat leidde tot het onaards mooie vervolg “The Living Road”. Daarna werd het opnieuw stil.
Afgelast
Tijdens de opnamen voor het sobere “Lhasa” (2009) is de Mexicaans-Canadese schilder/zangeres al hoorbaar ziek. Een concert in Amsterdam wordt afgelast en met het bericht van haar overlijden op nieuwjaarsdag kon 2010 in muzikaal opzicht niet slechter beginnen.
Gelukkig zijn op internet nog sporen van met name haar jaren in Frankrijk terug te vinden. Zo is Lhasa te horen op albums van de Franse zangers Arthur H en Jérôme Minière en werkte ze ook samen met de Franse zigeunergroep Bratsch. De Canadese muzikant Patrick Watson richtte op een speciaal daar voor ingerichte website een monumentje voor haar op: Snow Day For Lhasa. En ik doe dat hier.