Categorie: De muziek Pagina 1 van 27

Overal waar ze komen bouwen ze een feestje. De 11-koppige formatie Meute uit Hamburg. Ze combineren blaasmuziek met techno. Geen heel voor de hand liggende combinatie, maar ‘kunst maken is grenzen opzoeken’, zoals ze zelf zeggen.

Meute heeft inmiddels door heel Europa, de VS en zuidelijk Afrika getourd, maar het leukst zijn toch hun spontane straatoptredens, zoals hier in 2018 in Görlitzer Park, Berlijn. De clip ging ‘viral’ en is inmiddels meer dan 70 miljoen keer (!) bekeken.
En ik had ‘m nog niet gezien…

Door de combinatie van techno en de akoestische fanfare-instrumenten beschrijft de Duitse krant Die Zeit de band als een unieke draai aan de genres, in die zin dat “de hypnotiserende monotonie van de elektronische muziek behouden blijft, maar de steriele geluiden van de machine worden vervangen door de warmer klinkende blaasinstrumenten.”

Zondag wordt ze 90, Nana Mouskouri. Een zangeres die bekender is om haar bril dan om haar muziek. Kenners leggen in een heerlijk artikel in het AD uit hoe het komt dat we bij haar naam eerst en vooral aan een zwart montuur denken. ,,Een bril is heel bepalend, niemand had dat beter door dan Nana Mouskouri.”

Er is voor zover bekend maar één publiciteitsfoto bekend waarop de wereldberoemde Griekse zangeres zonder montuur staat afgebeeld. En dat is te danken aan Harry Belafonte, die in zijn campagne tegen haar bril ooit een succesje behaalde. Want op de hoes van hun gezamenlijke album uit 1965, An evening with Belafonte/Mouskouri, prijkt ze zonder bril.

,,Dat wilde Harry per se”, vertelde Mouskouri later. ,,Maar een paar jaar later bracht platenmaatschappij RCA een nieuwe editie van de elpee uit, waarbij ze mij op de hoes toch mooi met bril hebben gezet.”

Bij het voorbereiden van een tribute-concert voor zijn oudere zus, stuitte Mischa Karam op een dertig jaar oud cassettebandje. De cassette heeft de lengte van een album en klinkt als een album, die vrijdag onverwacht als zodanig verscheen onder de titel First Recordings.

Twaalf nummers opgenomen aan het einde van de winter van 1994. Achteraf gezien gaat het om het eerste, maar ook het laatste album van Lhasa de Sela en haar gitarist, Yves Desrosiers.
“Lhasa hield van een mislukt liefdesverhaal”, zegt Yves Desrosiers met een glimlach. Ze zei dit vaak in onze eerste shows: “Dit is een mislukt liefdesliedje”. Ze hield van liedjes over onmogelijke liefdes, zoals die tussen Frida Kahlo en Diego Rivera.”

Rauw en gepassioneerd
Luisterend naar de liedjes van First Recordings brengen die hem terug naar die eerste shows: het is rauw, oogverblindend, gepassioneerd. De twaalf nummers zijn allemaal opgenomen in drie dagen tijd, in een kleine garage in het Canadese Saint-Colomban. De ruimte is door vrienden, die geluidstechnici waren, tot een zestien-track studio omgebouwd.
De cassette werd een demo die destijds als visitekaartje is aangeboden aan de eigenaren van de bars van de stad in de hoop dat er concerten konden worden gegeven. Er circuleerden enkele exemplaren van deze cassette, maar het idee om een album te maken liet enkele decennia op zich wachten.

Het allereerste begin en het einde
“Er zijn nu twee postume albums”, zegt Mischa, terugdenkend aan Live in Reykjavik, uitgebracht in 2017. “Ze tonen het allereerste begin en het einde. Goedbeschouwd de twee delen uit haar – drie albums tellende – oeuvre, die niet zijn vastgelegd.”

Deze vroege opname ontroert ons, eerst omdat we Lhasa weer horen. Omdat we, als we onze ogen sluiten, ons kunnen voorstellen dat ze in de studio beweegt, we horen haar weggaan van de microfoon en zachtjes haar zin afmaken. complete artikel

De opwinding is groot, want voor het eerst in 250 jaar is nog onbekende muziek van de Oostenrijkse componist Wolfgang Amadeus Mozart ontdekt. Het gaat om muziekstuk voor een strijkerstrio van ongeveer twaalf minuten.

Het stuk is gevonden tijdens een inventarisatie van Mozarts muziekstukken. Het werk heeft als titel ‘Serenate ex C’ meegekregen en is gisteren voor het eerst ten gehore gebracht in de Oostenrijkse stad Salzburg, de geboorteplaats van Mozart.

Onderzoekers vermoeden dat Mozart het stuk schreef in de periode van midden tot eind jaren 1760, toen hij een tiener was. De twaalf minuten beginnen met een mars, gevolgd door zes kortere stukken.
Overeenkomsten met andere composities van Mozart uit die periode en ook uiterlijke kenmerken – zoals de naam van de componist op de bladmuziek – bewijzen volgens Ulrich Leisinger, musicoloog en hoofd van de onderzoeksafdeling van de International Mozarteum Foundation, dat het om een vroeg werk van de componist gaat. complete artikel

Vinyl doet het in Nederland al een tijdje beter dan de compact disc, de CD. Wat inmiddels ook in de Verenigde Staten het geval is. Vorig jaar werden er zelfs dubbel zoveel dollars gespendeerd aan platen versus cd’tjes. Er gingen in de VS maar liefst 43 miljoen ouderwetse platen over de toonbank. Daarmee is vinyl weer helemaal hip en terug.

Je ziet het inmiddels ook terug in de groei van het aantal platenzaken. Op het niveau van 2004, toen er ruim 900 audiozaken waren, zit het nog lang niet. “We zien een voorzichtige ombuiging van de curve”, zegt marktonderzoeker Gertjan Slob. “Jarenlang zaten ze in een vrije val. Die is niet alleen gestopt; het aantal vinylwinkels neemt op dit moment zelfs weer wat toe”, zegt Slob. Daaronder zijn ook winkels die ook andere producten verkopen dan vinyl.

Het zijn geen mega-aantallen maar de trend is opmerkelijk, zegt Esther Vollebregt van Record Store Day Nederland. “Van pop-up-stores tot koffietentjes die vinyl erbij verkopen en hele nieuwe zaken. Wereldwijd zie je die ontwikkeling, maar Nederland staat hiermee wel in de top drie.
complete artikel

Ik ben groot geworden met Wieteke van Dort. En jeugdhelden, die blijf je trouw. Op latere leeftijd streek ik ook neer in haar Den Haag, de hoofdstad van Indische Nederlanders. Diezelfde stad die ooit zo mooi door Van Dort alsvolgt werd bezongen:

We kunnen hier heus wel Indisch eten thuis klaarmaken
Sambal goreng telor lontong tahoe pecis
Alleen de buren hebben het niet zo graag

En we kunnen hier ook heus wel tropische planten kopen
Zoals bijvoorbeeld kembang sepatoe
Dat noemen ze hier hiBIScus
En allerlei varens, canna′s, gerbera’s, orchideeën
Maar het staat hier in de huiskamer toch heel anders
Dan daar in de vrije natuur ja

Ach kassian het is voorbij
Kassian het is voorbij
Den Haag, Den Haag
de weduwe van Indië ben jij

Het zijn passages uit het weemoedige ‘Arm Den Haag‘ die Wieteke van Dort zong in haar rol als de Indische Tante Lien. Als je ziet hoe de huidige ‘woke-generatie’ de Zwarte Pieten-discussie de voorbije jaren naar een kookpunt bracht, is het nog maar de vraag of Van Dort anno 2024 bij de omroepbazen nog kans had gemaakt met zo’n stereotyperende creatie als die van Tante Lien.

Tante Lien was een graag geziene gast bij oud-militairen, op Pasar Malams (Indische markten) en op Indische feestavonden. Het typetje was zelfs in Indonesië populair. Daar deed een deelnemer aan Indonesia Got Talent verkleed als Tante Lien mee met een van haar bekendste nummers, ‘Geef mij maar nasi goreng’.

Hit in Indonesië
Als je een kijkje op YouTube neemt, zie je pas hoe ongekend populair dat nummer van Wieteke van Dort in het hedendaagse Indonesië nog altijd is, gezongen door lokale jongeren in een meestal onherkenbaar soort Nederlands.

De beste ‘cover’ die ik tegenkwam is van het Indonesiche jazztrio NonaRia, wat staat voor ‘vrolijke dames’. Ze speelden ‘Geef mij maar Nasi Goreng‘ van Wieteke van Dort in de toko, annex boekwinkel, annex koffieshop ‘Kios Ojo Keos’ in Djakarta. Na de eerste noten gaat er direct een golf van herkenning door de krappe ruimte. ‘Do you know it?!’, vraagt zangeres Nesia Medyanti Ardi.
Wieteke van Dort verliet haar geboorteland noodgedwongen als 14-jarig meisje. Gelukkig schallen haar liedjes daar 67 jaar later nog altijd vrolijk rond.

Toen muzikant Henny Vrienten in 2022 overleed was Leo Oldenburger al bezig met zijn biografie. Daarvoor sprak hij met muzikanten die met hem werkten.

Soms lijkt het wel alsof Doe Maar slechts een korte anomalie was in het leven van Henny Vrienten. De zanger en bassist van de Nederlandstalige ska- en reggaegroep die in de jaren tachtig ongekend populair was, zat het liefst alleen in zijn huisstudio liedjes op te nemen. Niet in de schijnwerpers, maar juist in een dienende rol.

Fragment uit boekenrecensie NRC Handelsblad

‘Ik zie ‘Doe Maar’ nog steeds als een onderbreking in mijn leven’, zei Vrienten later in een interview. ‘Daarvoor was ik een redelijke einzelgänger. En sinds die tijd ben ik ook weer alleen.’

Ook na de Doe Maar-gekte ben ik Henny Vrienten blijven volgen en beschouw ik zijn latere werk als het beste wat de Nederlandstalige popmuziek ooit is overkomen. Onverteerbaar feit: geen enkele van zijn laatste soloplaten – het drieluik ‘En Toch’, ‘Alles Is Anders’, ‘Tussen De Regels’ – stond ook maar één week in de Nederlandse Album Top 100.
Ter illustratie van die laatste: ‘Museum van weemoed en gemis‘. De titel alleen al! Die prachtige koortjes!!

Vóór Doe Maar
Naar aanleiding van de biografie van Leo Oldenburger verdiepte ik me de voorbij dagen ook in diezelfde Henny Vrienten van vóór Doe Maar. Het boek schetst een beeld van een getalenteerde en gedreven muzikant uit Tilburg die aanvankelijk weinig succes had als solo-artiest onder namen als ‘Paul Santos’ en ‘Rudy Carmichael’. Hij verdiende de kost als liedjesschrijver voor de destijds nog succesvolle Volendamse groep The Cats en Frank & Mirella. De eerste keer dat een compositie van Henny Vrienten in de Top 40 belandde was twee jaar vóór de eerste successen van Doe Maar. Daarin verloochende de Brabander zijn Tilburgse roots niet, want de allereerste hit scoorde Vrienten met ‘Jodelodelodelodelohitie’, een carnavalshit (!) van De Twee Pinten.

Na omzwervingen via ‘Sammie America’s Gasphetti’ en bandjes als ‘Les Cruches’, sloot Henny zich aan bij The Rumbones. Een gelegenheidsformatie die in 1977 maar een paar maanden tourde. Daarin speelden ook Piet Dekker, Joost Belinfante én Ernst Jansz mee, de latere bandleden van Doe Maar.