Categorie: De muziek Pagina 1 van 29

Wat was het eerste waar ik voor ging sparen toen ik m’n eigen salaris ging verdienen? Dat was eind jaren zeventig van het vorige decennium en ik keerde die eerste spaarpot direct om voor een reis naar Amerika.

Ik herinner me nog hoe ik m’n toenmalige reisgenoot in New York vroeg om me daar nét zo te fotograferen als Jackson Browne voor zijn prachtalbum ‘The Pretender’ (1976). Die photoshoot mislukte jammerlijk in de enorme drukte van ‘The Big Apple’, maar ik koester het eindresultaat nog altijd.

De laatste keer dat ik New York bezocht was ruim nadat de stad volledig werd lamgeslagen door de verwoestende aanslagen op de torens van het World Trade Center (de ‘Twin Towers’).
Ik heb er ook toen weer druk gefotografeerd, maar je ziet de vertwijfeling. Kom ik hier ooit weer? Het zal niet voor niets geweest zijn dat ik besloot om R.E.M.’s ‘Leaving New York’ onder de foto’s te zetten.
Pas vele jaren later maakte de komst van Donald Trump, de 45ste en vooral de 47ste president van de U.S. of A. de afstand definitief onoverbrugbaar.

Bowie zingt Simon & Garfunkel
Sinds 20 januari 2025 gaat er echt geen dag meer voorbij zonder nieuws over Donald J. die Amerika weer groot gaat maken. Dit is geen politiek pamflet, maar ik word er alleen maar verdrietig van.
Mooier werd het land eigenlijk nooit bezongen dan in Paul Simon’s ‘America’. David Bowie – wat mís ik ‘m! – deed dat, live tijdens ‘The Concert for New York City’, kort na de aanslag in 2001. Ik word er behoorlijk weemoedig van.
Het gaat om een zelfgemaakte clip die nog altijd op YouTube staat, in combinatie met beelden die destijds in Amerika zijn uitgezonden.

Jullie hebben het misschien niet doorgehad, maar zo rond het einde van de zomer van 2024 ging er een schatkist open. Althans, voor muzieknerds met een hang naar nostalgie. Ergens in de krochten van poppodium Paradiso in Amsterdam dook een stapel harde schijven op, met daarop de opnamen van meer dan duizend optredens die in de periode 2000-2009 in de vermaarde concertzaal hebben plaatsgevonden.

Sindsdien verschijnen die opnamen mondjesmaat op YouTube, een paar per week. Daardoor kunt u nu in verrassend goede geluidskwaliteit de liveshow van de Black Eyed Peas uit 2004 terugkijken, of The War on Drugs in 2008 in de kleine bovenzaal, nog met hun oude gitarist Kurt Vile, en – waar ik mooie herinneringen aan bewaar – het concert van de B52’s uit hetzelfde jaar in de Grote Zaal.

Zo’n beetje ieder optreden in de Amsterdamse zaal begin deze eeuw werd opgenomen. Door het hele pand ligt bedrading en hangen camera’s. Er zat zelfs een regiestudio in het pand. Dat kwam door het enthousiasme en de eigenwijze vastberadenheid van vooral één man: Justin Kniest.

Kniest werkte destijds voor Paradiso en werd gegrepen door de gloednieuwe mogelijkheid om beelden en geluid online te delen met wie het maar zien en horen wilde. ‘Eigenlijk is het zonde dat als een band maar één avond in Paradiso stond, dat optreden alleen de vijftienhonderd mensen in de zaal bereikte, en dat was het dan’, zegt Kniest. complete artikel

Willem van Kooten, die onder zijn pseudoniem Joost de Draaijer bekend werd, is op 83-jarige leeftijd overleden. De kranten stonden er uitvoerig bij stil en dat is op zijn plaats. Van Kooten wordt door DJ’s van toen en nu ‘de Godfather van de Nederlandse radio’ genoemd. Dat klinkt bombastisch, maar niets is minder waar.

Het begon voor Van Kooten bij Veronica, een commerciële piratenzender die uitzond vanaf een schip dat net buiten de territoriale wateren lag. In die tijd werd de radio in Nederland nog gedomineerd door de sterk verzuilde omroepstichtingen, die keurige radio maakten, met maar weinig programmering voor jongeren.

In 1961 gaat Van Kooten als tekstschrijver werken bij de radiopiraat, maar al snel valt hij in als presentator. Revolutionair was de wijze waarop hij de plaatjes op piratenzender Veronica aan elkaar praatte. Onnavolgbaar snel, waarbij hij de zinnen af en toe in elkaar over liet lopen. Een volstrekt unieke stijl, waarmee hij zich onderscheidde van andere prominente Veronica DJ’s als Lex Harding en Rob Out.

Inspiratie uit Amerika
Inspiratie voor vernieuwing doet Van Kooten op in de Verenigde Staten, waar hij onder meer de Top 40 vandaan haalde, die op 2 januari 1965 voor het eerst werd uitgezonden. Ook het idee voor de horizontale programmering met vaste dj’s in blokken van twee uur komt uit Amerika. complete artikel

Voor wie het allemaal heeft gemist: hierbij een complete aflevering van het legendarische programma J.M.H.W. (‘Joost Mag Het Weten’), uitgezonden op de koude zondagavond van 14 november 1965. Het is niet minder dan drie kwartier nostalgisch radioplezier.