In Nederland deed het bericht over de onverwachte dood van soulzangeres Angie Stone niet al teveel. Stone (63) kwam om het leven op de terugweg van een concert in de stad Montgomery, in de Amerikaanse staat Alabama. Dat heeft haar medewerkster Deborah R. Champagne verteld aan het magazine TMZ. Verdere details zijn nog niet bekend.
Stone is een Amerikaanse soul- en r&b-zangeres en actrice. In 2002 scoorde ze buiten Nederland een wereldhit ‘Wish I didn’t miss you’. Stone werd 3 keer genomineerd voor de prestigieuze Grammy-muziekprijs. Ze werkte met onder anderen met Lenny Kravitz, Prince, Macy Gray, Ray Charles, Kool & The Gang.
Haar laatste album, ‘Love language’, dateert van 2023. In datzelfde jaar werkte ze ook nog samen met de eveneens door mij bewierookte Malinese zangeres Fatoumata Diawara. Hier die samenwerking:
Jullie hebben het misschien niet doorgehad, maar zo rond het einde van de zomer van 2024 ging er een schatkist open. Althans, voor muzieknerds met een hang naar nostalgie. Ergens in de krochten van poppodium Paradiso in Amsterdam dook een stapel harde schijven op, met daarop de opnamen van meer dan duizend optredens die in de periode 2000-2009 in de vermaarde concertzaal hebben plaatsgevonden.
Sindsdien verschijnen die opnamen mondjesmaat op YouTube, een paar per week. Daardoor kunt u nu in verrassend goede geluidskwaliteit de liveshow van de Black Eyed Peas uit 2004 terugkijken, of The War on Drugs in 2008 in de kleine bovenzaal, nog met hun oude gitarist Kurt Vile, en – waar ik mooie herinneringen aan bewaar – het concert van de B52’s uit hetzelfde jaar in de Grote Zaal.
Zo’n beetje ieder optreden in de Amsterdamse zaal begin deze eeuw werd opgenomen. Door het hele pand ligt bedrading en hangen camera’s. Er zat zelfs een regiestudio in het pand. Dat kwam door het enthousiasme en de eigenwijze vastberadenheid van vooral één man: Justin Kniest.
Kniest werkte destijds voor Paradiso en werd gegrepen door de gloednieuwe mogelijkheid om beelden en geluid online te delen met wie het maar zien en horen wilde. ‘Eigenlijk is het zonde dat als een band maar één avond in Paradiso stond, dat optreden alleen de vijftienhonderd mensen in de zaal bereikte, en dat was het dan’, zegt Kniest. complete artikel
De (prima) bootleg van dit concert schijnt tegenwoordig ook legaal verkrijgbaar en te beluisteren via bv. Spotify. Na wat doorspitten op het internet stuit ik op beelden van zo ongeveer het hele concert van Dead Can Dance, inmiddels twintig jaar geleden opgenomen in Den Haag.
Hierbij de hoogtepunten (het geluid loopt pas na 4 minuut 22 synchroon en sorry ook voor de wat mindere beeldkwaliteit, maar hé: het is gemaakt met een cameraatje van twintig jaar terug!) Die fan heeft op de eerste rij van de Prins Willem Alexanderzaal in het Nederlands Congresgebouw kennelijk het hele concert alleen maar via het schermpje op z’n/haar camera bekeken, getuige de zo goed als complete concert-registratie van bijna anderhalf uur op YouTube.
Weleens gehoord van de artiest Mecianga? Waarschijnlijk niet. Toch is een nummer van deze niet bestaande zangeres al tientallen miljoenen malen gestreamd. Het is een illegale versie van I would stay, het liedje waarmee de Nederlandse band Krezip in 2000 een hit scoorde.
Fraudeurs als Mecianga verdienen grif aan dit soort praktijken, vaak geholpen door AI. ,,Er wordt op zo’n grote schaal gefraudeerd dat het bijna onbegonnen werk is voor de industrie om er iets tegen te doen”, zegt Koen Beerkens namens de NVPI, de Nederlandse brancheorganisatie waarin platenmaatschappijen en distributeurs verenigd zijn. ,,Zeker nu AI (kunstmatige intelligentie) er is.”
Met behulp van die nieuwe computertechnologie is het plots kinderspel om liedjes te ‘componeren’ die rechtstreeks zijn afgeleid van bestaande muziek. Of eenvoudig te ‘coveren’ door een niet bestaande groep, zanger of zangeres, zoals in het geval van Krezips hit. De illegale versie lijkt inmiddels van alle grote streamingplatforms verwijderd. Via de obscure app ChartMetric is nog een snipper te beluisteren. complete artikel
Willem van Kooten, die onder zijn pseudoniem Joost de Draaijer bekend werd, is op 83-jarige leeftijd overleden. De kranten stonden er uitvoerig bij stil en dat is op zijn plaats. Van Kooten wordt door DJ’s van toen en nu ‘de Godfather van de Nederlandse radio’ genoemd. Dat klinkt bombastisch, maar niets is minder waar.
Van Kooten als presentator van het TV-programma Moef Ga Ga. 23 januari 1968. Foto: Jac. de Nijs (Anefo), Nationaal Archief CCo
Het begon voor Van Kooten bij Veronica, een commerciële piratenzender die uitzond vanaf een schip dat net buiten de territoriale wateren lag. In die tijd werd de radio in Nederland nog gedomineerd door de sterk verzuilde omroepstichtingen, die keurige radio maakten, met maar weinig programmering voor jongeren.
In 1961 gaat Van Kooten als tekstschrijver werken bij de radiopiraat, maar al snel valt hij in als presentator. Revolutionair was de wijze waarop hij de plaatjes op piratenzender Veronica aan elkaar praatte. Onnavolgbaar snel, waarbij hij de zinnen af en toe in elkaar over liet lopen. Een volstrekt unieke stijl, waarmee hij zich onderscheidde van andere prominente Veronica DJ’s als Lex Harding en Rob Out.
Inspiratie uit Amerika Inspiratie voor vernieuwing doet Van Kooten op in de Verenigde Staten, waar hij onder meer de Top 40 vandaan haalde, die op 2 januari 1965 voor het eerst werd uitgezonden. Ook het idee voor de horizontale programmering met vaste dj’s in blokken van twee uur komt uit Amerika. complete artikel
Voor wie het allemaal heeft gemist: hierbij een complete aflevering van het legendarische programma J.M.H.W. (‘Joost Mag Het Weten’), uitgezonden op de koude zondagavond van 14 november 1965. Het is niet minder dan drie kwartier nostalgisch radioplezier.
Branden zijn aan de orde van de dag in Los Angeles. Zo ging op 2e Kerstdag een vier verdiepingen tellend gebouw in vlammen op dat al tien jaar leegstond. Twintig daklozen die het verlaten pand als overnachtingsplek gebruikten kwamen met de schrik vrij. En toch ging het bericht over juist deze brand de wereld over.
Reden: het door brand verwoeste complex deed ooit dienst als hotel, waar de leden van The Doors, de groep rond de charismatische zanger Jim Morrison, zich lieten fotograferen voor de hoes van hun vijfde album Morrison Hotel.
De ster van Morrison was toen tanende. De sexy rockgod uit de begindagen was hij al even niet meer. Hij gebruikte massa’s drugs, liet zijn baard groeien en was – getuige foto’s uit die periode – inmiddels ook flink aangekomen. Morrison Hotel – een album over liefde, existentialisme, geweld en Amerika – werd een comeback om in te lijsten. The Doors verkochten ineens meer dan een miljoen lp’s in drie dagen tijd.
De receptionist Hoesfotograaf Henry Diltz op Facebook. „Reizigers en dronkaards konden daar hun roes uitslapen, voor maar 2,50 dollar per nacht. Dat prachtige raam in de gevel met de rode letters Morrison Hotel was mijn favoriete deel van het hotel”. Alleen: de receptionist had helemaal geen zin in een fotoshoot met een paar omhooggevallen rockgoden. Na wat foto’s te hebben geschoten voor het raam, renden ze – toen ze zagen dat de receptionist verdwenen was – naar binnen, ploften ze neer voor het raam en kon Henry zijn werk doen. „Ik heb één filmrolletje kunnen opmaken, waarna we werden gevraagd te vertrekken”, vertelde hij daar eerder over.
Op sociale media smeken fans ondertussen – bijna 55 jaar later – om een restauratie van het gebouw. Bijzonder niet? Anderen willen dat de etalage, met de iconische letters, bewaard zal worden en ondergebracht zal worden in een museum. Ook Henry Diltz hoopt op een herstel. „Het is zo’n historische plek, een historische naam”, zei hij. „Ik hoop dat het niet verdwijnt.” complete artikel
In de aanloop naar 25 december is er geen ontkomen meer aan en gaat bij mij de radio voor een paar weekjes uit. Zo bescherm ik me tegen de terreur van gemakzuchtige playlists, gevuld met elk jaar dezelfde kerstgezelligheid van Wham tot Mariah Carey en alle al net zo grijsgedraaide klassiekers daar tussenin.
De Top 2000 is om diezelfde reden ook al geen beter alternatief. Zo ontstond bij mij in de laatste maand van het jaar een remedie die wél werkt. Omdat er geen nieuwe muziek meer wordt uitgebracht tijdens de feestdagen, is er alle tijd om de interessantste platen van het afgelopen jaar nog een keer de revue te laten passeren en op de juiste volgorde te zetten. De mooiste van 2024 is (voor mij)…
Nog zo’n particuliere traditie. Rondom de kerstdagen luister ik naar Sufjan Stevens. In Songbook and other stuff schrijft Stevens over het vieren van kerst in zijn jeugdjaren in een disfunctionerend gezin. Pas veel later is hij het sentiment en de melancholie van de liedjes gaan omarmen. Misschien zijn de honderd (!) kerstliedjes die Sufjan door de jaren heen samen met vrienden en familie opnam wel een therapeutische uitwerking hiervan.
De complete verzameling verscheen in de vorm van twee luxe 5CD-boxen: Songs For Chistmas (2006) en Silver & Gold (2012) en later ook op vinyl. Soms zijn de nummers heel gelaagd en rijk gearrangeerd, vol strijkers en blazers en dan weer kleine, ingetogen liedjes met alleen gitaar of piano. De vrienden en familieleden zijn te horen in talrijke achtergrondkoortjes waarin de la-la-la’s en de ooh-ooh’s je met regelmaat om de oren vliegen.
Toegegeven: hónderd liedjes is wellicht toch iets teveel van het goede. En dus bracht ik de collectie in een vlaag van digitale huisvlijt terug tot dertig meest betoverende. En het resultaat is -als ik zo vrij mag zijn- ‘bedwelmend mooi’!
Zo’n tien jaar geleden waagde Mark Hinog zich voor The Verge aan een uitgebreid artikel, waarin hij alle honderd kerstliederen van Stevens recenseerde en rangschikte ‘From Worst to Best‘. Met hier als winnaar Christmas In The Room, afkomstig van de achtste (!) kerstplaat. Het nummer is door Sufjan Stevens vrijgegeven om te delen met iedereen die zoekt naar een alternatief voor Carey’s All I Want For Christmas Is You en Wham’s Last Christmas. Hierbij:
De Iraanse zangeres Parastoo Ahmady is opgepakt omdat ze zonder hijab een optreden gaf. De 27-jarige baarde opzien met het concert op YouTube, waar zij tegen de geldende kledingvoorschriften in géén hoofddoek droeg. Er hebben tot nu toe 1,7 miljoen mensen naar de video gekeken. Ahmady wordt in de reacties veelvuldig geprezen voor haar moed, schrijft Deutsche Welle.
Foto van Parastoo Ahmadi, 10 sept 2024. Hosseinronaghi-bewerking Yann
De advocaat van de zangeres, Milad Panahipour, weet nog altijd niet waar ze wordt vastgehouden. “Helaas weten we niet wat de aanklachten zijn tegen mevrouw Ahmady en wie haar heeft gearresteerd.” Ook twee van de muzikanten van Ahmady zijn opgepakt.
De weerzin tegen de strenge kledingvoorschriften in Iran zijn de afgelopen jaren gegroeid. In 2022 vonden er massale protesten plaats nadat de religieuze zedenpolitie de 22-jarige Jina Mahsa Amini had doodgeslagen omdat ze haar hijab niet op de juiste manier droeg. Bronartikel
