De zomer van 1938 viel tegen in New York City. Op 28 juni viel er zelfs een recordhoeveelheid regen. De fotografen Jack Allison, Sheldon Dick, Walker Evans en Russell Lee struinden destijds alle dagen door de stad. Dat deden ze voor de Farm Security Administration.
De opdracht was het Amerikaanse leven tussen 1935 en 1944 vast te leggen. En dat deden ze. In prachtig zwartwit.
Dat Kaapverdië uit tien eilanden bestaat, wordt nog weleens vergeten. Reisredacteur Jurriaan Teulings was er nog nét voor de coronacrisis uitbrak en schreef een mooi verslag voor het Financieele Dagblad. Hij zag dat het gros van de toeristen blijft steken in onderling uitwisselbare all-inclusive resorts, terwijl het veel kleinschaliger en avontuurlijker kan. Goed om dit artikel even op te slaan. In afwachting van het moment dat reizen weer kan.
Ik logeer in Aldeia Manga, een ecolodge aan de rand van een klein dorpje in Paúl Valley. Het is een fabelachtig groen Eden verscholen tussen grillige rotsformaties. Alles groeit, bloeit, fonkelt, knort, kakelt of balkt. Niks is rechtdoor, alles is omhoog of omlaag.
Deze zomer zet ik met mijn camper koers richting de noordelijke provincies van Nederland. Toen alles nog kon, bezocht ik de Kaapverdische eilanden twee keer (binnen een jaar). Met regelmaat blader ik nog wel eens door de foto-albums. De eerste is van toen ik op het eiland Sal in zo′n all-inclusive resort terecht kwam. Zie:
Ik probeerde er nog wat van te maken, maar vloog binnen die week naar het eiland Santiago om er direct achter te komen dat ik dáár had moeten zijn. Enkele maanden later was ik er en maakte ik deze foto’s:
Sweet memories. Tijdens vakanties vind ik het vooral leuk om foto′s te maken, maar ik film meestal ook wel wat. Dat ruwe materiaal zette ik nauwelijks gemonteerd op YouTube en die compilatie is inmiddels meer dan 25.000 keer bekeken.
Het was de bedoeling om het grootste 3D advertentiescherm ter wereld groots te lanceren. Het allerkleinste detail gooide roet in het eten. De spaarzame voorbijgangers met hun mondkapjes tonen nauwelijks belangstelling.
Het is vast een onbedoeld stil protest, maar ik lees er in: Laten we al die menselijke inventiviteit vooral inzetten voor wat ons momenteel in alle ‘voortgang’ het meest bedreigt. bron
Sommige dingen gaan gewoon door. Zo heeft de Duitse Vereniging voor Natuurfotografie (GDT) weer de jaarlijkse winnaars aangewezen. Oké, niet tijdens de jaarlijkse algemene vergadering, maar voor het eerst in de geschiedenis werd de keuze online bepaald. De resultaten zijn er niet minder om.
Winnaar, vogels. Flurin Leugger
Een kolonie ganzen raakt in paniek en vliegt weg.
Tweede plaats, zoogdieren. Mohammad Murad
Een jonge Arabische rode vos verkent aan het begin van de nacht Koeweit City, net buiten zijn hol.
Derde plaats, andere dieren. Henry Jager
Een grote school van makrelen, Cocos Island.
Alle winnaars.
Artsen en verpleegkundigen van de covid-afdelingen in Uden (Bernhoven) en Breda (Amphia) lieten zich na hun dienst portretteren door fotograaf Jiri Büller. Met op hun voorhoofd soms nog het zweet van een nacht lang werken, vertellen ze over hun grootste worstelingen.
Het was de Nederlandse vertaling van een eerdere, beklemmende fotoserie waarin Italiaanse artsen en verpleegkundigen na afloop van hun zoveelste uitputtingsslag werden vastgelegd.
De Volkskrant maakte er een prachtige productie van. Die verscheen op maandag 20 april in de papieren editie en maakte diepe indruk. De internetredactie maakte er een online-vertaling van die hier een aparte vermelding verdient.
Wie nu wel een beetje klaar is met alle 1,5 meter maatregelen kan altijd hier terecht om er aan te worden herinnerd waar we het allemaal voor doen.
Vivian Maier verdiende de kost met haar werk als kindermeisje in Chicago. De kinderen waar ze voor zorgde weten zich te herinneren dat ze vaak een mannenjas droeg en vaak ook een grote hoed. En o ja, ze had bijna altijd een camera bij zich.
In die jaren nam ze meer dan 150.000 foto’s, voornamelijk van mensen en de architectuur van New York, Chicago en Los Angeles. Maiers liep overigens niet te koop met haar fotografie en veel van haar fotorolletjes bleven onontwikkeld.
Kort voor haar eenzame dood kocht John Maloof, een lokale historicus en verzamelaar, een paar dozen met negatieven op eBay. Hij begon deze te scannen en zette de foto′s van het mysterieuze kindermeisje op Facebook. Daarna ging het snel.
Maiers foto′s zijn inmiddels tentoongesteld in de Verenigde Staten, Europa en Azië. Ik schreef eerder over haar. Er is sprake van een gedeelde fascinatie, want de Volkskrant pakte afgelopen vrijdag uit met een vijf pagina′s tellend artikel.
In 2007 was Vivian Maier gestopt met het betalen van de huur van de ruimten waarin haar fotoverzameling lag opgeslagen. Die was daardoor bij een veilinghuis terechtgekomen. Eind dat jaar had John Maloof de grootste doos met negatieven gekocht, voor 380 dollar. Maier leefde toen nog, maar Maloof zou nooit contact met haar hebben – hij kon haar niet vinden.
Passage uit het volkskrant artikel
In april 2009 overleed ze in Chicago. Ze was haar hele leven ongetrouwd gebleven, had voor zover bekend geen familieleden en had ook geen testament achtergelaten. Al die tijd had ze ook foto′s gemaakt. Die had ze echter nooit aan iemand laten zien.
Maloof laat drie boeken verschijnen over Maier en brengt eind 2013 ook nog een documentaire over haar uit. Op zoek naar Vivian Maier, een meeslepende reconstructie van Maloofs zoektocht naar de straatfotograaf krijgt zelfs een Oscar-nominatie.
Vivian Maiers werk gaat inmiddels de hele wereld over. Anno 2020 zijn er 85 tentoonstellingen geweest. Voordat het coronavirus toesloeg stonden er nog elf gepland, waaronder een in Foam, het fotografiemuseum in Amsterdam. Vivian Maier lijkt in populariteit inmiddels alle beroemde fotografen voorbij gesneld.
Vandaag is het op de kop af dertig jaar geleden dat de Hubble Space Telescope werd gelanceerd. En mooi voor KIJK om wat favoriete foto′s die zijn gemaakt via deze ruimtekijker op een rijtje te zetten.
De beroemdste foto′s van Hubble is de ‘Pillars of Creation’. Deze foto is favoriet van redacteur Naomi: ‘In 1995 schoot de jarige Job ‘de pilaren der creatie’, die zich op zo’n 7000 lichtjaar afstand van de aarde bevinden. In de Adelaarsnevel.
Ultraviolette straling
Bij deze gas- en stofzuilen ontstaan veel nieuwe sterren, die de pilaren uiteindelijk de kop zullen kosten. Met hun sterke ultraviolette straling zorgen de jonge sterren er namelijk voor dat al het omringende stof en gas in de omgeving wordt weggeërodeerd. Jammer, want de pilaren zijn wat mij betreft ongelooflijk fotogeniek.’
1955 was een jaar van verandering voor Marilyn Monroe. Nadat ze Hollywood had verlaten voor New York en haar contract met Twentieth Century Fox had opgezegd, was ze niet langer ‘een dom blondje’, maar ook een afvallige. In januari richtte de bevrijde Monroe een productiebedrijf op met fotograaf Milton Greene en verhuisde naar een suite in het Ambassador Hotel.
Ondanks alle speculatie ontweek Marilyn de publiciteit grotendeels. Gekleed in vrijetijdskleding dwaalde ze onopgemerkt door de miljoenenstad. Haar wens om zichzelf te bewijzen als een ‘serieuze actrice’ werd ronduit bespot door de pers, van wie velen voorspelden dat de voormalige seksgodin haar eigen carrière aan het vernietigen was.
In het boek Marilyn 55 gaat het over een artikel dat is gewijd aan de in New York ondergedoken filmster, dat in juli van dat jaar in het tijdschrift Redbook verschijnt. In een hectische productieweek volgde fotojournalist Ed Feingersh Marilyn. Of het nu gaat om winkelen, dineren of verkleden, het dagelijkse leven van Marilyn werd vastgelegd op film.
In tegenstelling tot de glamour- en cheesecake-fotografen waarvoor Marilyn in Hollywood had geposeerd, was Feingersh niet geïnteresseerd in het creëren van illusies. Geïnspireerd door Henri Cartier-Bresson weigerde Feingersh zijn foto′s te laten bijsnijden. Zijn korrelige, monochrome opnamen van Marilyn behoorden tot de meest realistische ooit gemaakt, maar zijn onderwerp bleef mooi.
Sommige foto′s waren beter bedacht dan andere: bijvoorbeeld de beroemde serie met Marilyn in de metro van New York. Ze maakte nooit gebruik van het openbaar vervoer, uit angst om lastig gevallen te worden. Desalniettemin, zoals Bob LaBrasca opmerkte, had Marilyn een on-aristocratische uitstraling en leek ze bijna thuis tussen de anonieme reizigers. Dat laatste is na het zien van de complete fotoserie toch moeilijk vol te houden.
Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema door Anders Norén