Zijn portretten zijn zó realistisch dat het soms lijkt alsof je naar een foto kijkt. Franco Clun (It.) heeft nooit kunst lessen gehad en is gewoon begonnen met potloodtekeningen.
Zelf zegt hij elke keer iets nieuws te leren zodra hij een potlood op papier zet. Franco Clun houdt er van om met mechanische potloden en aquarel potloden te werken. Een portret kan wel 30 tot 100 werkuren bevatten. Met vaak verbluffend resultaat. Op Deviant Art een expositie van zijn belangrijkste werk.
Ooit maakte Rena Effendi (1977) voor oliemaatschappij BP foto’s voor een bedrijfskalender die, zoals alle bedrijfskalenders, uit louter positieve beelden moest bestaan over wat BP had bereikt. Misschien is het wel uit gewetenswroeging dat de Azerbeidjaanse terugkeerde naar de straten van Mahalla, een van de oudste wijken in Bakoe, de hoofdstad van Azerbeidzjan. Haar geboortestad.
De voormalige tolk van Azerbaijan International Operating Company fotografeerde er de veranderingen die (nog steeds) plaatsvinden als gevolg van de aanleg van een oliepijplijn die loopt van Bakoe, via Tbilisi in Georgië, naar Ceyhan in zuidelijk Turkije.
De bewoners van Mahalla hebben dagelijks te maken met die pijplijn. Hun huizen worden
afgebroken om plaats te maken voor luxueuze appartementen, bestemd voor hen die zwemmen in het oliegeld.
Een deel van de foto’s – die over de vervuiling in haar geboorteplaats Baku (Azerbeidzjaan) – zullen een plaats krijgen in haar nieuwe, spoedig te verschijnen fotoboek. In dat boek zal ze het stedelijk verval en de vervuiling contrasteren met de vlinder verzameling van haar vader. Zijn verzameling bestond uit 90.000 exemplaren.
Tijdens mijn verblijf in New York vorig jaar heb ik menig uurtje in de metro doorgebracht. Fotogenieke ritten waren dat. Had ik maar de durf gehad de camera te laten vastleggen wat ik met mijn ogen zag.
Dan had ik misschien wel net zo een mooie serie gemaakt als Rebecca Davis met Commuters 2012, Portraits from the New York City subway.
Ik besteedde op 1 juli vorig jaar al eens aandacht aan de revival van animated gifs op internet. Maar de gelikte voorbeelden daarbij van Jamie Beck en Kevin Burgh hebben met de oervorm van animatie eigenlijk niet zoveel meer van doen.
Dichterbij komt wat kunstenaar / student informatieverwerking Paolo Čerić doet met Cinema 4D, After Effects en het open source programma Processing. Daarmee kun je animated gifjes maken door te programmeren in plaats van het achter elkaar plakken van layers. Met soms hallucinerende resultaten.
Voor zijn ontwerp van de ondergrondse perrons in de Haagse tramtunnel won Rem Koolhaas meerdere prijzen. De wanden zijn voor het grootste gedeelte onafgewerkt gelaten; de ruwe betonnen diepwanden blijven zichtbaar. Met behulp van speciale verlichting worden de wanden zelfs extra geaccentueerd. Hierdoor is het voor de tramreizigers zonneklaar dat zij zich diep onder de grond begeven.
Precies hetzelfde idee zie je terug als je je in Stockholm ondergronds verplaatst. Alleen hebben architecten in de Zweedse hoofdstad volledig de vrije hand gekregen. Het resultaat is zuurstofbenemend. Bezoek de futuristische onderwereld van Stockholm
“Ik knutsel op de Gerrit Rietveld Academie”, schrijft Gideon van der Stelt bescheiden op Vimeo.
Zijn uitleg bij het toch behoorlijk hallucinerende Disorted Times/Verknipte tijden (filmlocatie Utrecht) is al even summier
A collage of existing film fragments, released into my paper-folded version of Utrecht. Shot on a 7D and processed in After Effects.
De aan St. Martins afgestudeerde Londenaar Nick Gentry levert intrigerende kunst. Volgens eigen zeggen zijn zijn op 3½ inch diskette geschilderde portretten een statement tegen de waste-culture van deze tijd.
In het werk van Gentry ligt de nadruk op het recyclen van ouderwetse media als floppy disks en videobanden, die hij gebruikt als ondergrond voor zijn schilderijen. De achterliggende gedachte is dat elke nutteloze, oude diskette of videoband die hij gebruikt, ooit een eigen verhaal en geschiedenis vertegenwoordigde.
“Ze visualiseren het toenemende tempo van de moderne wegwerpmaatschappij, waarin objecten sneller dan ooit worden gemaakt, gebruikt en verwijderd.” Om hier een beetje tegenwicht tegen te geven, krijgen die verouderde afgeschreven mediadragers nu een nieuw leven en een hernieuwd doel als kunstobject.
Werk van Nick Gentry was o.a. te zien op tentoonstellingen over de hele wereld, naast dat van andere gevestigde straatartiesten.
Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema door Anders Norén