Zeven jaar na WO II emigreerde Duitsman Fred Herzog (1930) met niet veel meer dan zijn camera naar Canada. Daar kwam hij in contact met de Zuid-Afrikaanse Ferro Shelley Marincowitz, met wie hij zijn interesse in fotografie deelde.
Zo zeer zelfs dat Fred en Ferro op enig moment niet alleen hun fotohobby deelden maar ook een appartement, zo gaat het verhaal. In dat appartement vonden ze genoeg ruimte voor de bouw van een gezamenlijke donkere kamer. Daarin kwam hun passie verder tot ontwikkeling.
Over the next several years, Herzog read about technique, studied other photographers, and spent every spare moment shooting. His friendship with Marincowitz eventually led to getting a job as a medical photographer himself, first at St. Paul’s Hospital, and four years later at the University of British Columbia. Herzog was obsessed with the energy of the city. He was drawn to the neon signs, the colorful cars, the food markets, and billboards. He wanted to capture life as it was, to document the “American dream”. He wasn’t interested in commenting on social policy or expressing an opinion one way or another, just showing reality. This was one of the reasons he used color film. It was the way he saw the city and the way he wanted others to see it.