Daags na mijn vrolijk gevierde verjaardag pleegde mijn jeugdheld Robin Williams zelfmoord. Bij een eerdere verjaardag vroeg ik mijn zus als cadeau een pyjama te maken zoals die van Robin in zijn doorbraak sitcom Mork & Mindy (1978-1982). Ik heb die nachtkleding nog steeds en draag ’t af en toe. Bij speciale gelegenheden.
Nooit daarna was Robin Williams zo onbekommerd geestig als in Mork & Mindy. De andere reden waarom ik zo verslaafd raakte aan juist die serie was Mindy (Pam Dawber) die ik als jonge man beschouwde als mijn ijkpunt op de zoektocht naar de ideale vrouw. De rest is geschiedenis. Ik heb haar nooit gevonden.
One Hour Photo
Williams bouwde na Mork & Mindy aan een prachtige loopbaan als filmacteur en viel net als andere komieken (bv. John Cleese, Johnny Kraaykamp sr.) met name op in serieuze rollen. Zo vond ik ‘m geweldig in de geflopte film One Hour Photo.
Nadat hij al drie keer eerder was genomineerd voor een Oscar won Robin Williams in 1998 de allerhoogste filmonderscheiding voor zijn bijrol in Good Will Haunting. Gelukkig zijn daar nog beelden van.
Parkinson
Naar het schijnt kon Williams niet leven met de gedachte dat hij als gevolg van de ziekte van Parkinson de controle over zijn spieren zou verliezen, meer in het bijzonder zijn gezichtspieren.
Juist in januari van dit jaar troffen Pam Dawber en Robin Williams nog voorbereidingen om een hernieuwde samenwerking aan te gaan. Het is er niet meer van gekomen. Mindy & ik moeten nu verder zonder Mork.
