Ik mag het graag doen op verloren momenten: fantaseren over hoe de toekomst er over pakweg vijf jaar uit ziet. Zo heb ik altijd Steven Spielberg’s SF-film ‘Minority Report’ (2002) op onderdelen altijd erg geloofwaardig gevonden. Hetzelfde heb ik nu ook weer bij een promofilm van Carling: ‘A day made of glass’. Daarin schetst het glas- en keramiekbedrijf een beeld van hoe het er in 2016 aan toe zal gaan. Ongeveer zo? A day made of glass
Het is moeilijk voor te stellen dat ik me op amper 350 km van de hel op aarde bevind. Totdat plots twee straaljagers laag over vliegen. De mannen aan de stuurknuppel blijken Libiërs met gewetenswroeging. Zij weigerden kolonel Ghadaffi’s opdracht uit te voeren. Die kwam er kort en goed op neer hun eigen opstandige ooms, tantes, neefjes, nichtjes, zonen dochters vader en moeder te bombarderen. Ik salueerde de Libische vliegers boven mij en wist niks beter te bedenken dan mijn vakantie op het o zo vredige Gozo gewoon maar te vervolgen.
Het wemelt momenteel van de mooie fotoreportages uit Cairo, Egypte. Laat ik me niet aansluiten bij alle doorverwijzers op het internet. Mijn aandacht werd afgelopen week getrokken door een fotoreportage uit India, één van de snelst groeiende economieën ter wereld. Veel mensen worden snel rijk. Veel meer mensen worden nog sneller arm. Da’s een wetmatigheid. Als ik Google Translate mag geloven zijn dit mensen uit New Delhi, links achter… those left behind
Een klein berichtje uit het Nieuwsblad Leidschendam-Voorburg laat mij niet los. Een 84-jarige Leidschendammer stopte onlangs tijdens het winkelen brutaal ’n doosje gehaktballen in zijn rollator. Uit verveling, zo verklaarde hij later tijdens het verhoor op het politieburo. De supermarkt toonde geen begrip en heeft de bejaarde dief in kwestie een winkelverbod opgelegd.
De meest gebruikte super-8 film ooit, de Kodachrome 40 asa, is niet meer. De productie ligt al sinds 2006 stil. Als eerbetoon aan het bekende gele 3 minuten-film doosje, presenteert de Rotterdamse Kunsthal Rotterdam een bijzonder project van filmmaker Johan Kramer. Met zijn laatste voorraad maakte Kramer 25 portretten van 8-jarigen uit heel Nederland. Kramer filmde in ‘een typische super-8 stijl’, zoals vroeger familiefilms gemaakt werden. Het levert ontroerende kinderportretten op die oud lijken maar van nu zijn. meer over de expositie in de kunsthal
Bij mij riepen de foto’s die Yves Marchand en Romain Meffre van Detroit maakten, associaties op met het Cubaanse Havana. Door de afgebladderde gevels en door de sterk verroeste carrosserie van de auto’s heen, zie je de grandeur die de stad ooit moet hebben omgeven. De crisis betekende de nekslag voor de auto-industrie in de VS en de mokerslag voor Detroit waar Chrysler, General Motors en Ford ooit hun bruisende hoofdkwartier hadden. city in ruins detroit lives op youtube
Zie ik een foto, dan hoor ik een liedje. Zo verging het mij ook bij het bekijken van de prachtige Deense website 101 van Sofia Wraber en Nanna Kreuzmann. Sofia en Nanna fotografeerden jongens, mannen, babies en opa’s in alle leeftijden van 0 tot 101 jaar. Bij het bekijken van de portrettenreeks stokt de adem even. Op hun website kondigen Sofia en Nanna hun volgende project al aan: 101 foto’s van meisjes, vrouwen, babies en oma’s in alle leeftijden van 0 tot 101 jaar. Ik kan niet wachten. 101 het liedje: rolling stones – time waits for no one (mp3)
01. Natalie Merchant – Leave Your Sleep 02. The National – High Velvet 03. Agnes Obel- Philharmonics 04. Die Antwoord- $O$ 05. Wintersleep- New Inheritors 06. Spoon – Transference 07. Gorillaz- Plastic Beach 08. Angus & Julia Stone – Down The Way 09. Janelle Monae – The Archandroid 10. Robyn- Body Talk
Afgelopen zomer zong Conny Stuart voor haar laatste keer wat voor weer het zou zijn in Den Haag. Amper vijf maanden later liggen er pákken sneeuw! Zoals op de Aryvan der Spuyweg ( ‘Arie woe?’). M’n zus schreef jaloers over de foto hiernaast vanuit Moskou: Wat een walgelijk mooie foto! Mooier vind ik de foto die ik kort daarna op de Waalsdorpervlakte maakte. De sneeuwwolken weggeblazen, schone polaire lucht.
Met de moord op John Lennon in New York kwam vandaag – 30 jaar geleden – een definitief en gewelddadig einde aan The Beatles. Later verklaarde dader en Lennon-fan Mark Chapman dat hij wilde dat zijn naam voor eeuwig gekoppeld zou worden aan die van zijn idool. Een bizar motief, maar Chapman lijkt in zijn opzet geslaagd. I went to the building. It’s called the Dakota. I stayed there until he came out and asked him to sign my album. (zie foto rechts – NM) At that point my big part won and I wanted to go back to my...
