Alweer meer dan vijf jaar gelden begon ik op MokBlog, de voorloper van deze site, de serie ‘Obscuur Vinyl’ waar tien afleveringen van verschenen. Op veler verzoek pak ik de draad weer op. Wat is ook alweer de bedoeling?
In dit digitale tijdperk is het verzamelen van CD’s een raar soort hobby geworden. Elpees staan in de kelder. En vinyl-singles gingen al decennia geleden met het grofvuil mee. Alle muziek die ooit was staat nu gewoon online. Maar heel af en toe zoek ik vergeefs in het wijde web naar vinyl plaatjes die ik ooit in 45 omwentelingen per minuut draaide. Tien van die obscure 45 RPM singles postte ik op internet. In het vervolg daarop ben ik met hetzelfde idee ook nog één keer door collectie 33⅓ RPM langspeelplaten gelopen om te ontdekken dat ook lang niet al dit prachtvols de tand van deze digitale tijd overleefde.
In aflevering 11 hoor je Nina Simone. Het nummer is afkomstig van de LP ‘Live in Concert’ (1964), een hoogtepunt uit haar Philips jaren. Ik won deze tweedehands plaat tijdens een popkwis in Turnhout, België en koester ‘m sinds die dag.
In het nummer breekt ze met haar geliefde, maar niet na hem nog liefdevol een advies mee te geven. Simone speelt het nummer solo, de zaal is muisstil, de uitvoering huiveringwekkend. Op een comment-site over dit nummer schijft Roger Hunter:
Nina Simone lays her soul bare to perform this haunting piece.So powerful and emotionally charged, I feel the need to lie down in a darkened room to recover.
En op Blogger schrijft Metha:
Toen ik op de radio “Don’t smoke in bed” hoorde, stond de wereld even stil. Kippenvel van dat scala aan emoties in die gloedvolle alt en die striemende of juist heel tedere piano akkoorden daaronder. De genegenheid-uit-gewoonte in haar stem voor die “ouwe slaapkop” die er zelf aan moet denken niet meer in bed te roken omdat hij er voortaan alleen in zal liggen.
Ik weet niet welke versie Metha heeft gehoord, maar deze live-versie behoort tot één van de meest beklemmende verlatings-liedjes die ik ken.