Met de tentoonstelling ‘Zuidwest Story’ in de desolate Haagse tramtunnel laat het Gemeentearchief de stad kennismaken met de inwoners van dit deel van de stad. Fotografen Peter van Beek en Jeffrey Grouwstra besloten de veranderende wijken en de bewoners vast te leggen.
Eigen foto van de fototentoonstelling in de Haagse tramtunnel
Na de Tweede Wereldoorlog was er sprake van grote woningnood. De wederopbouwwijken Bouwlust, Vrederust, Morgenstond en Moerwijk boden licht, lucht en ruimte. In rap tempo werden er zo’n 30.000 woningen neergezet. Er was hoop: Het leven werd beter!
Pakweg 70 jaar later is Zuidwest niet meer wat het toen was. Nog altijd voelen veel mensen zich er thuis en met hun woonomgeving verbonden, maar het is tegenwoordig ook een stadswijk die kampt met slechte huisvesting, hoge werkloosheid en sociale problemen. Fotografen Peter van Beek en Jeffrey Grouwstra wilden voorkomen dat de unieke, eigenwijkse sfeer van Zuidwest verloren gaat en begonnen het project Zuidwest Story.
Ik heb me dagenlang vergaapt aan de video op het YouTube-kanaal van PsychLChic (zie mijn vorige posting). Gefilmd in de prachtig kleurnegatief. Maar ook – los van de mooie muziek – gefilmd in één take. Vanaf de fiets!
Ik deed alweer twaalf jaar geleden op 6th Avenue in NewYork eigenlijk hetzelfde. Het resultaat van die heroïsche fietstocht in het drukste stukje van die wereldstad, met één hand aan het stuur, staat nog steeds op YouTube.
Geïnspireerd door die video, ben ik gaan klungelen met het video-verslag van mijn eigen fietstocht door downtown NewYork in 2012.
Ik moet het doen zonder de meest recente (AI) software, maar kom met behulp van Clipchamp van Microsoft en PowerDirector van Cyberlink uiteindelijk toch nog een heel eind.
Dit bericht gaat niet over wat je zou verwachten: iets over een zonsondergang in New York. Op zoek naar de officiële clip bij ‘The Moods That I Get In‘ van King Hannah, stuit ik bij het ontbreken van een officiële video alleen maar op saaie (Official Audio) clips bij dit legendarische popnummer.
Ene ‘PsychLChic‘ postte twee jaar geleden een video-impressie van een wandeling richting zonsondergang in NYC. Al het beeld is vervormd en verkleurd en vervolgens dient precies dát nummer van King Hannah als de ondersteunende ‘soundtrack’ onder die beelden. Ik zeg: combinatie geslaagd. Ik zie op YouTube dat in twee jaar tijd wereldwijd 145 mensen dit filmpje via internet hebben aangeklikt. En daarvan 0 kijkers daar een commentaar op hebben achtergelaten.
De nieuwste AI-hype: apps als Suno of Udio die na een simpele (of complexere) opdracht zomaar een nieuw liedje uitspugen. Maar hoe klinkt die met kunstmatige intelligentie gemaakte muziek? De Volkskrant liet de app Udio vijf liedjes maken en vroegen drie Nederlandse popartiesten een oordeel te vellen.
Robin Kester (singer-songwriter), Kat Kalkman (van postpunkband Library Card) en Judith Rijsenbrij (maker van Nederlandstalige, elektronische muziek) vielen van hun stoel. ‘Ja, nu word ik echt boos. What the fuck? Als ik niet had geweten dat dit AI was, had ik het absoluut niet gehoord. Dit is gewoon een mens. Maar wat ik het ergst vind: hier wordt een hele muziektraditie nagemaakt, een tijdperk, een cultuur.’
Bij dit ragfijne, meerstemmig gezongen countryliedje, zakt de moed de musici enigszins in de schoenen. Rijsenbrij: ‘Dit zou ik nooit kunnen herkennen als AI. Zo mooi gezongen, de krakers in de stem precies op de juiste plekken om het echt te laten lijken.’
Kalkman: ‘Misschien leveren deze AI-apps wel nieuwe banen op, in plaats van dat ze werk afpakken. Vroeger zat je de hele dag aan een liedje te schrijven of te produceren, nu ben je bezig met het goed invullen van een prompt in een app om het perfecte liedje te krijgen. complete artikel
Vooropgesteld: ik heb natuurlijk níets met Dries Roelvink, maar las toch vandaag met belangstelling zijn interview in De Telegraaf in verband met een eerbetoon aan volkszanger Johnny Jordaan, binnenkort in poptempel Paradiso.
Dries Roelvink was nog maar een kleine jongen toen hij Johnny Jordaan leerde kennen. Zijn moeder Alie Roelvink – ze stierf in juni 2008, vijf weken na haar man Dries sr. – genoot enige bekendheid als vertolkster van het levenslied. De bezoekjes van Johnny aan zijn moeder staan Dries nog vaag bij. „Meestal kwam hij samen met Willy Alberti om nieuwe liedjes met haar in te studeren. Als ze binnenkwamen, wist ik hoe laat het was. In de huiskamer werd er ein-de-loos gerepeteerd. Als die twee binnenkwamen, vluchtte ik meteen de straat op.”
Muziekoptreden tijdens het Jordaanfestival, 15 september 1955. @ Anefo
Pas vele jaren later drong het tot me door dat we al die tijd ’hoog bezoek’ hadden gekregen. Johnny en Willy waren iconen. Ik ben apetrots dat mijn moeder met die twee heeft gezongen. Johnny zong zoals zijn hart hem dat ingaf. Hij acteerde met zijn stem. Zong hij over verdriet, dan liet hij je huilen. Zong hij over geluk, dan werd je blij.” complete interview
Het gloriejaar 1956 Om de grootsheid van Johnny Jordaan voor de huidige Spotify-generatie te schetsen. Hij scoorde in 1956 niet minder dan vier hits. Daarvan is ‘De nieuwe feestpotpourri’ zijn grootste succes. Dat nummer, met een dubbele A-kant, stond maarliefst drie maanden in de Top 10. Het waren andere tijden.
Vanaf vandaag te zien op Disney+: een prachtig eerbetoon aan de legendarische Beach Boys die niet minder dan een revolutie in de popmuziek teweegbrachten. En het lijkt wel of er ruim een halve eeuw later met elke generaties nog altijd nieuwe fans bijkomen.
Volgens muziekkenner is de muziek van The Beach Boys legendarisch om meerdere redenen. “Wij denken allemaal dat het een dikke strijd was tussen The Stones en The Beatles. Maar eigenlijk was het een strijd tussen The Beach Boys en The Beatles”, vertelt radio-dj Wouter van der Goes. “Zij hebben elkaar ook beter gemaakt.”
Paul McCartney en John Lennon gooiden bijna de handdoek in de ring toen zij de eerste keer het Brian Wilson’s meesterwerk God Only Knows hoorden. Ze hoorden ‘Pet Sounds’ op een feestje en gingen linea recta naar het huis van Lennon om als een soort repliek daarop Here, There & Everywhere te schrijven. Paul McCartney is bescheiden over zijn eigen meesterwerkjes en houdt nog steeds vol dat God Only Knows gewoon het allerbeste popnummer is, dat ooit is geschreven. In deze speciale mix is de samenzang een tikje meer ‘naar voren’ gehaald:
Lee Clayton is dood en niemand die het weet. Volgens Josie Kuhn, Nashvillezangeres en vriendin, overleed de in vergetelheid geraakte countryrockzanger door zelfdoding op een motelkamer in het plaatsje White House in Tennessee.
Vooralsnog is zij de enige bron die dit bericht publiceerde op haar Facebookpagina. Laten we er eens van uit gaan dat dit inderdaad klopt. Dan ontstaat er een triest beeld van een man die op 80-jarige leeftijd in volstrekte anonimiteit en eenzaamheid is gestorven. Dat geen noemenswaardige media aandacht hebben besteed aan zijn overlijden is ergens wel begrijpelijk. Zijn laatste plaat dateert alweer van 1994. Afgezien van optredens in lokale kroegen in Nashville, maakt hij al jaren geen deel meer uit van de muziekindustrie. Geen manager, geen platenmaatschappij, tsja, dan verdwijn je blijkbaar uit het zicht van alles en iedereen.
Dat was ooit anders. “Er is maar een countryzanger die mij heeft beïnvloed en dat is Lee Clayton”, aldus Bono van U2. Clayton ontvangt rond diezelfde tijd in Nederland de Edison-muziekprijs. Zijn naam lijkt definitief gevestigd. Lees hier het complete in memoriam
Toegegeven: als Joost Klein níet was gediskwalificeerd voor de finale van het Eurovisie Songfestival en daar derde of vierde was geworden, zou er in Europa met Europapa niet zijn gebeurd wat zich momenteel voltrekt. De verbannen Fries wordt massaal en tot in de verste uithoeken van het continent omarmd. Was de rel een persoonlijke tragedie of briljante marketing met een hoofdletter M? (naar zijn gelijknamige album uit 2018)
Deze video bijvoorbeeld, postte Stuntkabouter op maandag 13 maart, twee dagen na de gemiste finale op zijn Instagram-kanaal. Inmiddels ziet hij de zon in het water van zijn tranendal al weer schijnen. Want dít is de tussenstand:
In Nederland kwam Joost met zijn inzending voor het Songfestival elf weken geleden direct binnen op de eerste plaats van de Top 40, waar hij nu wéér staat. Dit weekend komt hij ook binnen in de officiële hitlijsten van Finland (nummer 2), Zweden (nummer 4), IJsland (nummer 5), Duitsland (nummer 13), Noorwegen (nummer 17) en Ierland (nummer 22). In die eerste drie landen is het op dit moment zelfs het hoogst genoteerde songfestivalnummer dat in de hitlijst staat.
Een van de meest gevolgde hitlijsten ter wereld is die van het Verenigd Koninkrijk. Ook daar maakt Europapa zijn opwachting. De Nederlandse songfestivalinzending komt daar binnen op nummer 37. Nooit eerder stond er een nummer in de Nederlandse taal genoteerd in dat land.
Jeugd Litouwen ontdekt Joost De bijzonderste prestatie zet Joost neer in Litouwen. Daar steeg Europapa dit weekend van de 22ste naar de eerste plaats, waarmee hij de inzendingen van Oekraïne, Zwitserland, Kroatië en Litouwen zelf – die de top 5 volmaken – achter zich laat. Naast zijn nummer 1-hit, komt Joost ook opnieuw de lijst binnen met Friesenjung, dat eind 2023 ook al een bescheiden hitje was in Litouwen. Deze track staat nu op nummer 15. Maar het meest bijzondere is wel de nummer 50 in de Litouwse Top 100. Daar komt namelijk nóg een track van Joost binnen: het zes jaar oude nummer Ome Robert, afkomstig van het album Albino uit 2018. De jeugd van Litouwen is duidelijk driftig op zoek naar muziek van de 26-jarige Fries, want als we naar de nationale albumlijst kijken, dan zien we daar de albums Fryslân en Albino op respectievelijk nummer 20 en 41 binnenkomen. Dankzij Ome Robert heeft Joost nu inmiddels meer hits in Litouwen dan in Duitsland en Nederland. Klik hier voor nog meer bijzonderheden.
Europapamania In de andere Baltische landen is inmiddels hetzelfde gaande: Europapamania! Niet eens Litouwen, maar Estland spant dit weekend de kroon. Via de dagelijkse monitoring van Spotify is het allemaal op de voet te volgen. Inmiddels staat Joost Klein met liefst 11 (!) nummers in de Top 200 van Estland. Ze verstaan er geen klap van, maar nummers als Ome Robert, Buurman uit Berlijn, Wachtmuziek en Droom Groot behoren tot de meest gestreamde nummers in dit Baltische land. Zelfs in Oekraïne verzetten ze – als er stroom is – hun zinnen met muziek van Joost Klein uit Friesland, getuige de drie noteringen in de landenlijst van Spotify. Tot de verbeelding spreekt ook de notering van de Fries in de Top 100 van Kazachstan.
En als we toch bezig zijn: helemaal aan de andere kant van onze aardbol staat Joost op nummer 17 in de officiële hitlijst van Nieuw-Zeeland, een land dat zelf niet eens meedoet aan het Eurovisiesongfestival. Ook daar is Europapa de hoogst genoteerde an de ruim 23 miljoen keer dat het nummer vorige week werd gestreamd kwam 7,44 procent van de luisteraars uit Amerika, meldt ‘Billboard’. Dat is het hoogste Amerikaanse aandeel voor een songfestivalliedje sinds 2021, toen Måneskin wereldwijd scoorde.
UPDATE: Van de ruim 23 miljoen keer dat het nummer vorige week werd gestreamd kwam 7,44 procent van de luisteraars vreemd genoeg uit Amerika, meldt Billboard. Dat is het hoogste Amerikaanse aandeel voor een songfestivalliedje sinds 2021, toen Måneskin wereldwijd scoorde. Het gezaghebbende muziek-magazine stipt aan dat de cijfers van Klein opmerkelijk zijn, omdat ‘Europapa’ voor het overgrote deel in het Nederlands wordt gezongen. ‘Europapa’ werd vorige week in totaal 1,75 miljoen keer gestreamd in Amerika. Daarmee scoorde het dubbel zo goed als winnaar Nemo met ‘The Code’. Joost kwam binnen in de Amerikaanse Dance-Chart op nummer 14.
